Полная версия книги - "Морис Тоэско - Падарунак (на белорусском языке)"
Стары падышоў да машын, паклаў руку на самую дасканалую, "поўны аўтамат", i ўрачыстым голасам, якi не вельмi пасаваў яго ўзросту i становiшчу, прамовiў:
- Пан Ланзак, вось гэтая машына няхай будзе маiм падарункам даме. Колькi я вам павiнен?
Не чакаючы адказу, пастух дастаў з кiшэнi пачак грошай.
Дамоў вярнулiся з пральнай машынай.
Гаспадар са сваёй кабетай не ведалi што i думаць. Няўжо гэты стары яшчэ мае "нешта наўме"?.. А можа, на старасцi год пачаў ужо розум трацiць?.. Не можа быць, каб ён адвалiў такую суму грошай проста так... А можа, хацеў аддзякаваць?.. Але за што?.. Ну, паклiкалi тады доктара, даглядалi, але што тут такога?..
Так i не асвяцiўся iх розум ад той думкi, што гэта быў голас шчырага сэрца, голас шчодрай, удзячнай душы!.. Пастух для iх так i застаўся пастухом, а пральная машына, самая дарагая, самая дасканалая, так i засталася падарункам-загадкай.